Ineens kreeg ik een bericht van een cliënt. Ik lig al 2 dagen in bed. Ben positief getest maar wel 2 x gevaccineerd.

Oké… ik voelde me dus ook niet zo lekker. Ik was wat moe, maar had het nog niet gelinkt aan een mogelijke C besmetting en deed dus gewoon mijn ding en kwam ook nog bij mijn moeder. Dat laatste vond ik eigenlijk nog het spannendst. Over mezelf maakte ik me geen zorgen. Gelukkig bleek zij een week later nog steeds negatief!

Maar tegelijkertijd voelde ik een angst opkomen. De angst die ik ken vanuit de tijd dat ik kanker had. Niet wetende wat de C bij mij zou gaan teweegbrengen. Zou ik zieker worden dan dat ik op dat moment was? Of had ik het ergste al gehad? We horen de meest vreselijke dingen over C dus er gingen bij mij vele scenario’s door mijn hoofd.

Mensen die plots heel erg achteruit gaan en longontsteking erbij krijgen of kortademig worden. Mensen die heel snel op de ic kwamen terwijl het in het begin ook niet zo erg was, gewoon vergelijkbaar met een goede griep. Daarbij behoor ik tot de risicogroepen. Overgewicht en heel veel chemo gehad. Dus ik heb wel wat angstige momentjes gehad. Sinds ik chemo kreeg werk ik al heel veel aan mijn immuunsysteem en mijn mindset, dus ook deze periode wat extra aan beide gewerkt zodat de angstige momentjes ook bleven bij momentjes. Het grootste deel van de tijd voelde ik mij krachtig en sterk en wetende dat ik dit kon.

Een week verder…

Een week verder na mijn eerste dag dat ik me niet lekker voelde. Het ergste was de koorts en de holtes die pijn deden, maar verder zou ik gewoon kunnen functioneren en net als vroeger gewoon door kunnen gaan. Wanneer je vroeger verkouden was ging je ook gewoon door. Je slikte een paracetamol, gaf je zelf een schop onder de kont en ging aan het werk. Maar nu is het anders. Nu ben je meteen een “gevaarlijk” mens waarvoor je op moet passen om daar mee in aanraking te komen! En zo voelde het voor mij ook.

De angst die men al gezaaid heeft blijkt op mij ook enigszins invloed te hebben, maar godzijdank ben ik me daar ook bewust van zodat ik daar zelf weer aan kan werken. Dit leer ik jou ook in mijn boek. Over hoe je negatieve gedachten en angsten weer om kunt buigen naar hoe je je wel wilt voelen.

De wereld ziet er de afgelopen 2 jaar zo compleet anders uit. Zolang je je dagelijkse dingen doet dan valt het niet zo heel erg op, maar zodra je dan met C in aanraking komt dan stort alles in elkaar.

Mensen worden bang voor je, blijven uit de buurt en ik zelf werd er ook angstig van dat ik anderen zou besmetten. Iets waar je bij ieder voorgaand virus nog nooit voor in angst was. Tuurlijk paste je toen ook op d.m.v. wegblijven bij je moeder en/of zwakkeren. Zei je bij verjaardagen dat je verkouden was en dus op afstand bleef en geen ronde deed om iedereen te kussen. Maar dit vind ik op zijn zachtst gezegd een eenzame ervaring. Letterlijk buiten gesloten van de maatschappij, van de bewoonde buitenwereld, bah!

Ik deed netjes wat men van hogerhand van mij verwacht

De eerste week was mijn dochter op vakantie. Mijn zoon was er ook de hele dag niet, dus ik was volledig alleen en dus meteen ook afhankelijk van “anderen” die voor mij even een boodschapje konden doen zodat ik ook wat te eten had.

Maar goed, ik heb mijn programma gedraaid zoals men van hogerhand verwacht. Netjes thuis gebleven, niemand op visite gehad, een test gedaan en gewacht tot de besmetting weer over was. Ik heb nog wat restklachten als vermoeidheid en weinig energie om dingen te ondernemen. Sporten en paardrijden lijken op dit moment nog de ver van mijn bed show maar wandelen met de honden gaat wel gewoon door, al zijn de rondes een flink stuk korter en aangepast. Maar ook dat zal hoop ik snel weer verbeteren. Telkens weer een stuk verder lopen en opbouwen, dan kom ik er ook wel weer!