Je hebt darmkanker met uitzaaiingen naar longen, lever en lymfen zei de chirurg!

Na vaker een bezoek aan de huisarts gebracht te hebben met de klacht bloedverlies bij de ontlasting vroeg ik steeds of het niet wat ernstigs kon zijn, want ergens had ik het gevoel dat er iets niet klopte. Volgens de huisarts was het niets ernstigs. Hij voelde eens aan mijn buik en bekeek mijn anus of er geen aambeien zaten en zei dat alles oké was.

Een jaar voor deze uitslag was mijn baarmoeder verwijderd middels een buikoperatie. En er was ook nog een galblaasverwijdering geweest dat jaar daar voor, dus mijn buik was al meerdere keren bekeken van binnen, dacht ik, dus ik geloofde mijn huisarts ook zo maar. Want dan hadden de chirurgen dat wel gezien was mijn gedachte. Maar niets bleek minder waar.

Dat bleken slechts mijn gedachten en mijn vertrouwen in de chirurgen. Ik praat hier over en periode van 5 jaar. Het bloedverlies begon vlak na de geboorte van mijn dochter. Het waren periodes met bloedverlies, maar ook periodes zonder. Telkens als ik weer bloed verloor meldde ik me weer bij de huisarts en werd ook weer naar huis gestuurd met de boodschap, er is niets te zien. Bloed en ontlasting werden onderzocht, alles was oké!

Steeds vaker kwam er bloed mee met de ontlasting…

Op een dag kreeg ik steeds vaker ontlasting die gepaard ging met bloedverlies. Ik haalde zelfs nog norit bij de drogist tegen diarree want ik was een weekje weg en kon dat dus helemaal niet gebruiken dat ik continu op het toilet zat. Na dit weekje weg ging ik met dit verhaal opnieuw naar de huisarts.

Weer werd ik niet serieus genomen! Al met al heb ik uiteindelijk zelf maar om een darmonderzoek gevraagd! Ik vertrouwde het niet meer. Pas toen nam hij mij serieus en kreeg ik een verwijsbrief voor een onderzoek. Er ging een maand overheen voordat ik terecht kon voor dit onderzoek. Dit betekende dat hoewel ik veel bloed verloor de huisarts het geen prioriteit vond. Omdat ik pas 39 was, niet extreem moe, geen gram af viel wat eigenlijk mijn “pech” was, zou het niet zo’n vaart lopen, dacht de huisarts. Dat was zijn verklaring achteraf toen hij zijn excuses aan kwam bieden.

De uitslag van het onderzoek…

Tijdens het onderzoek was ik in slaap gevallen. Ik had een roesje gekregen die schijnbaar hard insloeg bij mij, nog niet wetende dat mijn lichaam eigenlijk heel ziek was. Toen ik wakker werd, werd mij al medegedeeld dat zij niet verder konden in verband met een vernauwing in mijn darm. Dit kon van alles zijn! Maar ik moest na een paar dagen de huisarts bellen voor de uitslag. Ik maakte een afspraak bij de huisarts en ging alleen op consult.

De huisarts…

Je hebt kanker! Zei hij bij binnenkomst. Er is een grote tumor gevonden in de dikke darm! Met andere woorden, je moet zo snel mogelijk naar de chirurg. Ik was alleen! Hoe dan? Waarom ik? Ik ben pas 39 en heb twee jonge kinderen. Hoe moet dat verder? Mijn wereld stortte in. Zonder waarschuwing vooraf dat het misschien toch beter was om niet alleen te komen.

Daar zat ik dan. Alleen! Huilend in een apart kamertje waar ik even bij mocht komen van dit gruwelijke nieuws. Om dan daarna alleen naar huis te gaan, waar nog niemand wist wat er aan de hand was. Ik mocht dus thuis gaan vertellen dat het flink mis was en dat ik zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moest!

Naar de chirurg…

De huisarts maakte een afspraak bij de chirurg omdat deze afspraak op zeer korte termijn gemaakt moest worden vanwege het gevaar dat ik een darmafsluiting kon krijgen. Dus al snel kon ik bij de chirurg terecht.

Na het zien van de foto’s van het onderzoek meldde de chirurg mij in eerste instantie, je bent 39 en op jouw leeftijd is het zeldzaam dat er uitzaaiingen zijn. Dus ik heb goede hoop, zei hij. De tumor wordt verwijderd en hoogstwaarschijnlijk ben je na een operatie schoon en dus klaar. Dan hoef je ook geen chemo.

Maar, … voor de zekerheid willen we toch een CT Scan maken. Maar maak je geen zorgen!

Dus vol goede moed maakte ik een afspraak voor de CT scan. Want het was alleen maar voor de zekerheid!

Vervolgens werd ik de andere dag gebeld. De chirurg bracht mij het slechte nieuws. Darmkanker met uitzaaiingen! Opnieuw was ik alleen want ik wist niet wanneer hij zou bellen. Het was dezelfde chirurg. Hij zei, helaas moet ik je mededelen dat het zeer ernstig is. Je hebt meerdere uitzaaiingen in je lever, in je longen en in je lymfen. Oké, zei ik lamgeslagen! Niet wetend wat te doen op dat moment. En nu?

Is er nog hoop?

Is er nog hoop? Vroeg ik. Hij zei, er is altijd hoop! Hij was ook de enige arts die zei dat er altijd hoop was en een kans, hoe klein de kans ook was, hij was er! Er bleek maar 20% kans op 1 jaar overleving te zijn en elk jaar dat er bij kwam werd de kans kleiner. Na 2 jaar was er nog maar 5% kans. Ik besloot me te richten op de 5% kans. Hoe klein ook, het was een kans. Ik keek niet naar de 95% dat ik het niet zou overleven. Ik had tenslotte 2 kinderen waar ik voor moest gaan, al was het 1% geweest, zelfs dan had ik er voor gegaan.

Enfin, ik moest zo snel mogelijk geopereerd worden want de tumor ging mijn darm afsluiten als ik er niet snel genoeg bij zou zijn. En dat is iets wat je echt niet wilt. Binnen no-time moest ik me melden. De emoties die je dan ervaart…

Iedere operatie is spannend en risicovol…

Sowieso is iedere operatie spannend en risicovol en weet je van tevoren nooit of je er levend uit komt, maar bij deze was het anders. Want al kwam ik er levend uit, doodgaan zou ik toch binnen 2 jaar volgens de artsen. Want dat was de prognose. Met de behandelmethode en medicatie van destijds was het hoogst haalbare maximaal 2 jaar levensverlenging met ondersteuning van chemopillen na de chemokuren die per infuus gingen.

Met dat in mijn achterhoofd nam ik afscheid van mijn kinderen en moeder voordat ik geopereerd ging worden. De wetenschap dat het een pijnlijke operatie ging worden die uiteindelijk uitzichtloos zou zijn maakte het niet gemakkelijker. Ik wilde toch die 2 jaar nog pakken met mijn kinderen, dus ik besloot het wel te doen!

De emoties, de angst en het verdriet die door je lijf gieren waren ook allerminst fijn te noemen. Twee kinderen, toen 5 en 11 jaar. Wat moet er met hen gebeuren als ik er niet meer ben straks. Die kleine koppies die dan boven mijn bed hingen zich afvragend hoe verder vanaf dan. Wat als mama er straks niet meer is? En wat als ik ze zelf nooit meer zie? Ik wilde ze zelf op zien groeien enz.

Na de operatie kwam er nog 1…

Mijn eerste operatie bleek misgegaan te zijn. Ze hadden de tumor verwijderd en mijn darm hechtte zich niet en ik had dus lekkage. Mijn laken was groen, de drains aan mijn buik waren groen, gifgroen. Mijn ontlasting liep dus mijn buikholte in. De dag daarop ging ik weer onder het mes en werd ik wakker met een stoma!

Niet iets wat je graag wilt en alles veranderend in je leven. Maar goed, een andere optie was er op dat moment niet omdat mijn lichaam toch wel erg ziek bleek te zijn. Dus moest ik ook dat leren accepteren.

Wanneer mijn boek klaar is kun je lezen hoe dit verder ging. Dit boek gaat De reis naar jezelf heten. Mijn eigen waargebeurde verhaal.

Lees ook eens deze blogs:

• Vertrouwen in je lichaam na kanker! – De Reis naar Jezelf

• Gezond blijven met extra vitamines – De Reis naar Jezelf